Δε μείναν λόγια – Ζωή Λιαντράκη σε ποίηση της Γιώτας Γερογιώργη ενώ η μουσική της Κωνσταντίας Κατσιάμπα.
Η Ζωή Λιαντράκη είναι μία πολυσύνθετη ερμηνεύτρια, επίσης μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Θέλει πάντα να προσφέρει κάτι διαφορετικό αλλά και επίκαιρο, και παρουσιάζει το «Δε μείναν λόγια».
Τρεις εξαιρετικοί συντελεστές του νεότερου ελληνικού τραγουδιού σε μία δισκογραφική συνάντηση. Άλλη μία φορά σε ένα τραγούδι συγκινητικό και βαθιά αληθινό καθώς επιμένει να παραμένει επίκαιρο. Σε ένα τραγούδι διαμαρτυρία κατά του πολέμου, της καταπίεσης και της βίας. Ένα τραγούδι υπέρ της ειρήνης, του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της αγάπης. Ταυτόχρονα είναι ένας ύμνος στη ζωή και την ομορφιά της.
Η Ζωή Λιαντράκη ανταποκρίνεται άριστα στην ερμηνευτική πρόκληση με εσωτερική δύναμη και αισθαντικότητα, αλλά ταυτόχρονα λυρική και συγκινητική αποδίδει με σαφή τρόπο την ατμόσφαιρα του ποιήματος. Με το τραγούδι της αυτό, αφουγκράζεται τον ανήσυχο καιρό, τον πόλεμο που είναι δίπλα μας, όπως κι το πόλεμο που γεννά προσφυγιά και βαρβαρότητα. Επίσης τους ανθρώπους που σκοτώνονται και ξεριζώνονται, τα παιδιά που θάβονται κάτω από τα ερείπια.
Κυκλοφορεί από την Real Music Greece και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Το «Δε μείναν λόγια» είναι ένα σύγχρονο τσιφτετέλι, γεμάτο συναίσθημα, με παραδοσιακό ύφος.
Δημιουργία και ολοκλήρωση του καλαίσθητου Music Video από την Mirror Production Cy, επίσης τεχνική υποστήριξη από τον όμιλο Cyprus Media.
Η επιμέλεια της σκηνοθεσίας ανήκει στην ευφάνταστη Μύρια Παρεκλησιώτου, επίσης συμμετέχει η χορευτική ομάδα της Σχολής χορού Αντζελίνας. Το Music Video είναι γυρισμένο εξολοκλήρου στην πολύπαθη Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λεμεσό αλλά και στη Λευκωσία. Οπερατέρ όπως και μοντάζ του Μιχάλη Αριστείδου.
Θέλουμε έναν κόσμο με δρόμους ανοιχτούς, γαλάζιο ουρανό και ανθισμένες καρδιές!
Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, 21 Σεπτεμβρίου.
Social Media Real Music:
Facebook, Twitter, Instagram, και τέλος στο YouTube.
Δε μείναν λόγια – Ζωή Λιαντράκη
Στίχοι:
Δεν έχω λόγια, μου στερέψαν,
κι ας είμαι εδώ, τόσο μακριά.
Τώρα τους γείτονες σκοτώνουν
κι αύριο για όλα θα ‘ναι αργά.
Δε μείναν λόγια, μόνο δάκρυα,
οι λέξεις κούφιες και κενές.
Συγνώμη που θα σου χαλάσω
την ησυχία σου…Τι φταις;
Μα ο πόνος γύρω μου απλώνει,
πλοκάμια βγάζει, πάει παντού.
Κραυγές μωρών, θρήνος μιας μάνας,
φόβος στα μάτια του αγοριού.
Ένα κοχύλι μάζεψα πάλι,
πόσο είναι όμορφη η ζωή…
Ένα λουλούδι χρώματα χίλια,
ποιος όλα τούτα μας στερεί;
Ποιος δεν αφήνει ν ‘ανασάνουν
και να ανθίσουν οι καρδιές;
πώς να το πω ,πώς να σ’ το δώσω,
οι δρόμοι βγάζουν σ ‘ερημιές
Ο ουρανός κρύφτηκε πάλι,
πού ν ‘το γαλάζιο που αγαπώ
Μια κορδέλα βρήκα κάτω,
ένα παπούτσι, ένα στιλό
Συντρίμμια γύρω μου κι εντός μου,
πού να χωρέσει ο χαλασμός.
Άνθρωποι πια χωρίς ελπίδα
κι ούτε που φαίνεται ο εχθρός