Παντελής Κυραμαργιός – Πάλι κλαις, συμπεριλαμβάνεται στο καινούργιο άλμπουμ «Προσωρινά Αιώνιοι», κυκλοφορεί από την Panik Oxygen. Μουσική και στίχοι Παντελής Κυραμαργιός.
Έχω μια κόρη επτά χρονών. Με βομβαρδίζει με ερωτήσεις για το καθετί προσπαθώντας να κατανοήσει τον κόσμο.
Άραγε αύριο μεθαύριο, στην εφηβεία της, θα έρθει με την ίδια ευκολία να μου ζητήσει συμβουλές αν κάτι δεν πηγαίνει «καλά» ; Αν νιώσει πως κάτι μέσα της δεν συμβαδίζει με αυτό που διδάχτηκε ως «φυσιολογικό»;
Πόση αγωνία και πόσο πόνο κουβαλάνε τα παιδιά που συνειδητοποιούν ότι δεν τους ταιριάζει το σώμα τους, ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός δεν είναι ο συνηθισμένος, ότι είναι διαφορετικά…
Αυτό το τραγούδι δεν είναι μόνο μια συγγνώμη για τη θλίψη και τον φόβο εκείνων των παιδιών. Είναι και μια πόρτα που θα μείνει πάντα ανοιχτή για τη Χαρά, αν τη χρειαστεί.
Παντελής Κυραμαργιός
Διαθέσιμο στις πλατφόρμες:
Περισσότερος Παντελής Κυραμαργιός:
ENTER THE PANIK WORLD
Παντελής Κυραμαργιός – Πάλι κλαις – Στίχοι:
Πάλι κλαις
όλα μοιάζουν λάθος και νιώθεις ότι φταις
σου τα είπαν κάπως μα εσύ είχες άλλες φωτιές
μέσα σου να καίνε κι έκανες άλλες ευχές
όταν πεφτανε τ’ αστέρια
Πάλι κλαις
δε βολεύεσαι στο σώμα σου άλλο θες
της φωνής το χρώμα θα ‘ταν καλύτερο λες
άμα κάπως άλλαζε θα ‘ταν πιο ταιριαστές
στα δυο χείλια σου οι λέξεις
Θες απλά τ’ άλλα τα παιδιά
να μπορούν να σε αγαπούν
Θες απλά όταν λες «μαμά»
μια ζεστή να ‘χεις αγκαλιά
Πάλι κλαις
έχεις βαρεθεί «συγγνώμη» παντού να λες
φαίνονται κλειστοί οι δρόμοι που παν στις ακτές
ενός άλλου κόσμου που ζεις χωρίς ενοχές
και αυτό που νιώθεις είσαι
Θες απλά τ’ άλλα τα παιδιά
να μπορούν να σε αγαπούν
Θες απλά όταν λες «μαμά»
μια ζεστή να ‘χεις αγκαλιά
Μοιάζεις με πρόσφυγα που ψάχνει την καινούργια του γη
θα ‘ναι ωραία εκεί
θα ΄ναι ωραία
Με τόσα χρώματα ανεμίζει η σημαία
σ’ αυτή τη νέα πατρίδα που αγαπάς όμως φοβάσαι να γυρίσεις σελίδα
γιατί δεν ξερεις τι θα βρεις μετά γραμμένο
ποιο πεπρωμένο
Κι ενώ οι άνθρωποι σ’ εκείνη τη χώρα
χορεύουν όλη την ώρα
και αγαπούν την ειρήνη
υπάρχουν όλοι εκείνοι
που τρομαγμένοι απ’ την τόση ομορφιά
πετάνε πέτρες κι έχουν ξύλα και καρφιά
για να υψώσουν φράχτες
γιατι φοβούνται τις στάχτες
Έχει καεί η χάρτινή τους ηθική
αυτοί όμως είναι τυφλοί, διαλέγουν να ‘ναι τυφλοί
και βλέπουν μόνο ό,τι μοιάζει οικείο
Έχουνε μπει στο ψυγείο
και συντηρούν τη μιζέρια
Όμως υπάρχουνε χέρια
για να κρατήσεις σφιχτά
να νιώσεις τη σιγουριά
για να μην πάνε άλλα χρόνια χαμένα
Να βρεις εσένα
να βρεις εσένα
Κι εγώ που πάντα στα δύσκολα διστάζω
θα έχω βρει έναν ακόμα να θαυμάζω
θα έχω βρει μία ακόμα να θαυμάζω
θα έχω βρει ένα ακόμα να θαυμάζω
Κι εγώ που πάντα στα δύσκολα διστάζω
θα έχω βρει μία ακόμα να θαυμάζω
Πάλι κλαις
όλα μοιάζουν λαθος και νιώθεις ότι φταις
δε βολεύεσαι στο σώμα σου άλλο θες
έχεις βαρεθεί «συγγνώμη» παντου να λες
σ’ το υπόσχομαι μια μέρα θα γίνουν χθες
όλα όσα σε τρομάζουν και δεν θα κλαις
πια μην κλαις
πια μην κλαις